ΠΡΙΝ ΕΚΑΤΟ ΠΕΡΙΠΟΥ ΧΡΟΝΙΑ...

... Ένα χειμωνιάτικο βράδι, πριν περίπου 100 χρόνια, κάποιες γυναίκες αποφάσισαν να πάνε όλες να κοιμηθούν μαζί στο σπίτι μιανής, καθότι ήταν κοντά στην εκκλησία του Αγίου Αντωνίου (... στα Πηγάδια), ούτως ώστε να προλάβουν να πάνε εκκλησία πρωί-πρωί.
Ήταν αρχές του περασμένου αιώνα, ακόμα δεν υπήρχε ηλεκτρικό φως, τηλέφωνο, ρολόγια!
Κάποια στιγμή τη νύχτα ξυπνάει μια από αυτές και ανοίγει το παράθυρο που ήταν από πάνω της, για να δει αν άρχισε να αχνοφέγγει.
Τίποτα...
- Αρή, ζιντάνι είν' 'κόμη... (ζιντάνι είναι το σκοτάδι στην παλιά Καλύμνικη διάλεκτο)
Ξαπλώνει ξανά και κοιμάται...
Το πράγμα αυτό επαναλήφθηκε αρκετές φορές, μα πάντα η απάντηση ήταν η ίδια:
- Ζιντάνι είν' 'κόμη..
Κάποια στιγμή ακούγεται η καμπάνα της εκκλησίας, απόδειξη ότι η λειτουργία είχε τελειώσει και κόσμος άρχισε να βγαίνει απ' την εκκλησία!
...Μα πως αυτό; Τι έγινε;

Πολύ απλά η γυναίκα δεν άνοιγε το παράθυρο όπως νόμιζε...
Άνοιγε το ... ντουλάπι!

ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΗ ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΑ

...Όπως ακριβώς και στη υπόλοιπη Ελλάδα και σ' αυτή τη γωνιά του κόσμου όποια πέτρα και αν σηκώσεις βρίσκεις χιλιάδες ιστορίες από κάτω, εκατομμύρια ανθρώπους να κλαίνε, άλλους να αλλαλάζουν και να άλλους να απορούν. Γιατί κάπως έτσι φτιάχνονται οι σκληρές ανθρώπινες ιστορίες, που περιέχουν φρίκη, πόνο αλλά και γλύκα...
Τα παλιά τα χρόνια η Κάλυμνος ως το 535μ.Χ ήταν ενωμένη με την Τέλεντο! Έγινε ένας σεισμός κι η πρωτεύουσα που βρισκόταν εκεί, (Ποθαία ήταν τ' όνομά της) καταβυθίστηκε και κατακλύστηκε απ' τα νερά της θάλασσας φτιάχνοντας έναν θαλάσσιο δίαυλο 900 μέτρων περίπου. Στις μέρες μας φαίνονται τα σημάδια των καθιζήσεων στα βουνά, στον βυθό της θάλασσας ερείπια, καθώς και ελάχιστα απομεινάρια!

Ο λαός λέει, εξωραϊζοντας την τραγική ιστορία, διάφορα παραμύθια που έχουν περάσει στην παράδοση και όλα τους έχουν ως κοινή συνισταμένη τον οριστικό χωρισμό ενός ζευγαριού μιας βασιλοπούλας και ενός βοσκού, όπως αναφέρει ο μύθος.

Όπως και να 'χει το πράγμα, ξεχωρίζεις την μορφή της βασιλοπούλας σχηματισμένη στα βουνά της Τελέντου, κάθε φορά που αντικρύζεις το νησί ερχόμενος από Πόθια!

--- Κι η ανάσα σου σταματά απο την τόση ομορφιά!

ΑΒΑΣΤΑΧΤΗ ΕΛΑΦΡΟΤΗΤΑ...

Στις μέρες μας η επιβίωση πλέον είναι τόσο ακριβή και δύσκολη, που δεν αφήνει την τέχνη του καθενός από εμάς, να έχει συνέχεια ή ακόμα και δημιουργία!
Ζούμε μιά σκληρή, αναίσθητη καθημερινότητα στερημένη απ' όλες τις ευαισθησίες, όπου το "ΥΠΕΡΕΓΩ" παίζει πλέον τον κυρίαρχο ρόλο!
Όλοι μας γινόμαστε βορρά στον χρόνο, στην ταχύτατη εναλλαγή παραστάσεων, ήχων, πράξεων και κατάπτωση ηθικών αξιών!
Ζώντας σε δήθεν "ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ" κοινωνίες όλοι καταλήγουμε να γίνουμε κατά έναν τρόπο ή τον άλλο, εθισμένοι είτε σε κάποιο τεχνητό υποκατάστατο (χρήματος, τσιγάρου, αλκοόλ, ναρκωτικών, θεάματος... κλπ)!

Θες ν' ασχοληθείς με κάποιο πρόβλημα της ζωής, όταν ανακαλύπτεις ότι χιλιάδες άνθρωποι έχουν ασχοληθεί μ' αυτό πριν από σένα και πολλές φορές πιο διεξοδικά!
Κι έτσι τ' αφήνεις να πάνε... Κυκκεώνας!

Τι αλήθεια έχει νόημα;